تاریخ ما از زبان شاهنامه: نخستین حمله به خاک ایر ان و نخستین عزاداری ایرانیان: کشته شدن سیامک بدست اهریمن زادگان

نخستین حمله به خاک ایر ان و نخستین عزاداری ایرانیان:

کشته شدن سیامک بدست اهریمن زادگان  

فردوسی در کتاب سترگ شاهنامه نخستین جنگ تاریخ باستان ایران را با شرح کشته شدن سیامک پسر کیومرث نخستین  شاه ایر ان به زبان شعربه تصویر می کشد.
از آنجا که حکیم شاعر و شاعر حکیم و آگاه ایران در پی آگاهی دادن به مرددم ایر ان و نسلهای اینده ایران است   بطور واضح اما مودبانانه و سوگوارانه  و در حاالی که از درون آه جگر سوز بر می آورد  دلیل کشته شدن سیامک را شور جوانی می داند که از سر تفکر صورت نگرفته بود:

دوران بی دشمنی ایر ان:
پسر بد مراورا یکی خوبروی‌              هنرمند و همچون پدر نامجوی
سیامک بدش نام و فرخنده بود          کیومرث را دل بدو زنده بود
به جانش بر از مهر گریان بدی             ز بیم جداییش بریان بدی
برآمد برین کار یک روزگار        ‌              فروزنده شد دولت شهریار
به گیتی نبودش کسی دشمنا              مگر بدکنش ریمن آهرمنا

اهرمن (دشمن)  حسادت می کند:
به رشک اندر آهرمن بدسگال          ‌         همی رای زد تا ببالید بال
یکی بچه بودش چو گرگ سترگ                دلاور شده با سپاه بزرگ
جهان شد برآن دیوبچه سیاه                     ز بخت سیامک وزآن پایگاه
سپه کرد و نزدیک او راه جست           همی تخت و دیهیم کی شاه جست
همی گفت با هر کسی رای خویش          جهان کرد یکسر پرآوای خویش
کیومرث زین خودکی آگاه بود                 که تخت مهی را جز او شاه بود
یکایک بیامد خجسته سروش                     بسان پری پلنگینه پوش
بگفتش ورا زین سخن دربه‌در               که دشمن چه سازد همی با پدر

سیامک از دشمنی اهرمن با ایران آگاه می شود:
سخن چون به گوش سیامک رسید                  ز کردار بدخواه دیو پلید
دل شاه بچه برآمد به جوش                      سپاه انجمن کرد و بگشاد گوش

سیامک با لباس چرمی و بدون زره و پوشش به جنگ دشمن می رود:
بپوشید تن را به چرم پلنگ                  که جوشن نبود و نه آیین جنگ
پذیره شدش دیو را جنگجوی               سپه را چو روی اندر آمد به روی
سیامک بیامد برهنه تنا                           برآویخت با پور آهرمنا
بزد چنگ وارونه دیو سیاه                     دوتا اندر آورد بالای شاه
فکند آن تن شاهزاده به خاک                به چنگال کردش کمرگاه چاک

سیامک بدست خروزان دیو کشته می شود:
سیامک به دست خروزان دیو              تبه گشت و ماند انجمن بی‌خدیو
چو آگه شد از مرگ فرزند شاه                ز تیمار گیتی برو شد سیاه
فرود آمد از تخت ویله کنان                  زنان بر سر و موی و رخ را کنان
دو رخساره پر خون و دل سوگوار            دو دیده پر از نم چو ابر بهار
خروشی برآمد ز لشکر به زار                    کشیدند صف بر در شهریار

ایر انیان برای نخستین بار لباس تیره می پوشند و یک سال عزاداری می کنند:
همه جامه‌ها کرده پیروزه رنگ               دو چشم ابر خونین و رخ بادرنگ
دد و مرغ و نخچیر گشته گروه                  برفتند ویله کنان سوی کوه
برفتند با سوگواری و درد                       ز درگاه کی شاه برخاست گرد
نشستند سالی چنین سوگوار                      پیام آمد از داور کردگار

تا این که پیام آسمانی می رسد که عزاداری بس است!
درود آوریدش خجسته سروش           کزین بیش مخروش و بازآر هوش
سپه ساز و برکش به فرمان من                  برآور یکی گرد از آن انجمن
از آن بد کنش دیو روی زمین                   بپرداز و پردخته کن دل ز کین
کی نامور سر سوی آسمان                      برآورد و بدخواست بر بدگمان
بر آن برترین نام یزدانش را                    بخواند و بپالود مژگانش را
وزان پس به کین سیامک شتافت      شب و روز آرام و راحت نداشت

ادامه دارد...